ديوانه ها خريدار دارند؟

اگر به من باشد كه از صبح تا شب و از شب تا صبح اينجا برايت مى نويسم، فقط اگر بدانم اينجا را ميخوانى.. اما چيزى در دلم مى گويد كه ننويسم! ننويسم و در انتظار محو شوم.. دارد يك هفته مى شود! خودم هم مانده ام چطور اين روزها و شب ها را بدون تو سپرى كردم، باورت نمى شود، مثل جان كندن سخت بود.. مدام توى ذهنم اين طرف و آن طرف مى روى. مدام تو را تصور مى كنم، با تو حرف ميزنم، براى خودم خيال و رويا مى بافم، روز شمارى مى كنم، جشن عروسى مان را براى هزارمين بار تصور مى كنم، لباسم را با آستين هاى پفى اش، كت و شلوار مشكى ات را، موهاى زيبايت، اهنگ گل بريزيد رو عروس و دوماد.. ديوانه شده ام ميبينى؟ شايد بهتر باشد در اينجا را تخته كنم و بروم گم شوم تا روزى كه بخواهى بيايى..